Mental Fitness voor bezielde ondernemers 

Mag het ook gewoon een kiempje zijn?

Er wil iets nieuws ontstaan.
Er wil iets door mij heen stromen.

Welke verhalen vertellen we onszelf vaak wanneer er iets nieuws zich aandient?

Het is niet goed genoeg.
Het is niet snel genoeg.
Het is niet groot genoeg.
Het is niet vaak genoeg.

Meer. Meer. Meer.
Sneller. Sneller. Sneller.
Beter. Beter. Beter.

Lekker. In de kiem gesmoord.

Ik hoor al die stemmetjes in mijzelf praten:
‘Evelien, je had al veel verder moeten zijn.’
‘Evelien, dit gaat nooit lukken.’
‘Evelien, dit gaat niet snel genoeg. Zo krijg je nooit jouw verhaal naar buiten.’
‘En bovendien, wie zit daar nu op te wachten?’
‘Wat je nu aan het doen ben, dat is toch zeker niet goed genoeg?’
‘Wat voor waarde voegt dit nu toe?’

Mijn perfectionist. Mijn pleaser. Mijn controleur. Mijn klein-houder.
Ze zijn er allemaal.
De één na de ander laat zich volop horen.
Ik herken ze inmiddels. Ik verzet me er ook niet meer tegen.

En ik ken ze ook. Ik weet wat ze willen doen.
Ze willen me beschermen tegen teleurstelling, tegen verdriet, tegen verlies.
Ze waren al bij me toen ik klein was. Ik heb ze zelf uitgenodigd, al was dat volkomen onbewust.

Zij vormen met elkaar mijn ‘buitenste laag’.
Zo noem ik dat maar even: het is mijn beschermingslaag.

Ik heb ook een andere laag ontdekt.
Mijn binnenste laag. Van mijn ziel.

Wanneer ik in mijn buitenste laag ben, ben ik niet ver genoeg.
Niet goed genoeg. Niet snel genoeg.
Ben ik niet op de plek waar ik wil zijn.
Ik ben híer, terwijl mijn hoofd zegt dat ik dáár had moeten zijn.
Ik ben bezig met het één en mijn hoofd is alweer bij het volgende.
Ik kijk buiten mij en pas voluit zelf-censuur toe.
Wat zullen anderen wel niet vinden?
Voegt dit wel echt waarde toe?
Voordat je het weet heb ik dat prachtige idee, het prachtige kiempje weer in de la gelegd.
Ik heb zelf dat prachtige kiempje in de kiem gesmoord.


The Universe is not in a hurry. Ever.
You are.

Maar mag het ook gewoon een kiempje zijn?

Vorige week stelde een geweldige vriendin mij die vraag: ‘Evelien, mag het ook een kiempje zijn wat jouw liefde, aandacht en toewijzing verdient?’
Bem.
Ik was meteen stil.
Deze vraag was raak.

Ik wist meteen dat ze gelijk had.
Kiempjes vragen liefde, aandacht en toewijding.
Ze hebben zorg nodig.
Kiempjes vragen vertrouwen, bescherming en … ook tijd.

Tijd, waarvan wij vaak denken dat we daar niet genoeg van hebben.

The Universe is not in a hurry. Ever.
You are.

Op mijn diepere laag weet ik het:
Er is niets te laat. Er is niets te vroeg.
Alles ontvouwt zich namelijk precies zoals het hoort te gaan.
Zoals het bedoeld is. Bestemd is.
Wat een rust geeft dat.
Een diepe kalmte. Een diep vertrouwen.
Ik hoef niets te fixen, forceren, af te dwingen.
Alles is precies goed.

Wat er nu door mij heen stroomt, is precies goed.
Wat er nu door mij heen stroomt, wil gedeeld worden.
Wat ik nu voel, ervaar, beleef, is precies wat er nu nodig is.
Die zelf-censuur laat ik thuis.
Die helpt niemand namelijk.
Ik open mij volledig voor de inspiratie en laat die voluit stromen.
Want zij zoekt zelf haar weg.

Mijn werk?
Steeds weer shiften van de buitenste laag naar de binnenste laag.
Dat is iedere dag trainen én ik word er steeds beter in.
En het goede nieuws: meer hoef ik niet te doen, want daar, op die binnenste laag, daar stroomt het vanzelf.

Dát is flow.
Gemaakt met