Mental Fitness voor bezielde ondernemers 

Jezelf zijn. Zonder masker. Zo moeilijk is dat toch niet?

Oef. Volledig mezelf zijn. Zonder masker.
Zonder inhouden. Ja, dat is wat ik wil.
Ik kan de vrijheid al ruiken. Ik word hier echt heel blij van. En tegelijkertijd... ik kan die kramp in mijn buik ook soms zo voelen.
Ja, dit is nieuw terrein.
Ja, dit is gebied wat ik mag gaan ontdekken. 
Ik heb zo maar het idee dat ik niet de enige ben. Misschien herken je het?
En dan die leuke stemmetjes die dan opspelen: 'Wat is dat dan wat echt bij mij past?'. 'Ik kan toch niet zo maar iets anders gaan doen?'. 'En wat vinden anderen daar dan van?'.
'Is het niet gek?'. 'Kan het wel?'. 'Mag het wel?'.

Een prachtig voorbeeld

Mijn patronen spelen op gezette momenten vol op.
En toch… toch doe ik het.
Want ik heb een prachtig voorbeeld en dat voorbeeld laat me zien wat er kan.
Mijn voorbeeld? Dat is Levi.
Hij is mijn grootste spiegel. Hij is onze derde zoon. Alle 4 onze jongens zijn mijn spiegels, maar Levi is een extra grote, omdat hij nog weer net op een andere manier uniek is dan hoe ze allemaal uniek zijn.
Levi ís.
Levi volgt zijn hart.
Levi uit zichzelf gewoon zoals hij zich voelt.
Levi denkt niet zoveel na als ik.
Levi houdt van mensen.
Levi houdt van de fijne en vooral lekkere dingen. Net als ik, eigenlijk.
Levi houdt van opruimen en dat is mooi, want daarin heeft hij aan mij een goede moeder: hier in huis is altijd wat te doen.
Levi houdt van het leven.
Levi vindt het allemaal niet zo ingewikkeld.
Levi straalt.
Levi ís.

Ik ga je nu ver-la-ha-ha-ten

Net voor de zomervakantie, bij zijn afscheid van het (speciale) basisonderwijs, liet hij mij die spiegel weer prachtig zien.
Wij zaten als ouders, familie en leerkrachten in de zaal en hij stond daar met een paar andere klasgenoten op het podium.
Ze zongen een afscheidslied.
Hij stond daar. 100%. 100% zichzelf.
Zo blij met iedereen om hem heen. Zo blij met zichzelf. Blij met het leven.
Zo blij dat het het waard is om uit volle borst te zingen: “Dag school! Dag school! Ik ga je nu verla-ha-ha-ha-ten”.
Hij stond daar he-le-maal. Showing up.
Buigend naar zijn publiek. Naar zijn geweldige juffen en meesters, naar zijn geweldige klasgenootjes. Verheugend op het nieuwe avontuur, maar vooral genietend van het nu.
En terwijl ik naar hem keek en van hem genoot, realiseerde ik me plotsklaps. Ik verlang hier zo naar.
Gewoon mijn authentieke zelf zijn. De remmen loslaten van ‘wat zullen anderen denken’. Mijn stem laten horen. Omdat ik weet dat het het waard is. Niet voor mijn ego. Omdat ik graag erkenning wil.
Nee, omdat ik – en dat voel ik zo vanuit mijn tenen – spijt krijg als ik dit niet doe.
Als ik niet alles op tafel leg wat ik in me heb.
Als ik de unieke talenten die ik heb gekregen niet voluit deel.
En oh, wat is het spannend. Want in tegenstelling tot heerlijke Levi heb ik wel zo’n geprogrammeerd brein, die me graag veilig wil houden. Lief hoor, maar niet meer echt helpend.
Dus dank je, Levi, voor jouw spiegel.
Voor jouw gelukzalige zijn.

Beetje anders dan anders

Ik denk weer even terug aan de tijd dat we er net achter kwamen dat je anders was dan de meesten van ons. Ik kon er zo lang de vinger niet op leggen en pas toen je net vier was en naar school ging, werd mijn onderbuikgevoel bevestigd. Het was helemaal niet je gehoor wat niet goed was. Het was ook niet dat je het wel kon, maar gewoon niet deed. Ach nee, kerel, in jouw hoofd werkt het even anders.

Van de neuro-psycholoog die ons verder hielp kregen we gouden advies:
'Jouw taak, Evelien, is om hem helemaal te laten zijn wie hij is. Geef hem alle ruimte. Neem iedere avond zijn hoofdje in je handen en vertel hem hoe geweldig hij is, en hoeveel je van hem houdt. Hij vindt zijn weg wel. Als hij zichzelf kan zijn, dan zal hij alles aantrekken in zijn leven wat hij nodig heeft. Iedereen in zijn leven wil voor hem alles doen wat hij nodig heeft'.
Ik heb er nog kippenvel van. We zijn nu 8 jaar verder en ik ben in het diepst van mijn hart nog zo ontzettend dankbaar voor dat advies. Ik mocht daarvoor mijn eigen beperkingen en blokkades loslaten, dus jouw proces, Leef, was ook de start van mijn proces. Het was mijn eigen bevrijding om jou de ruimte te geven die jij verdient.

Grappig eigenlijk, want jij liet mij zien dat ik die ruimte net zo verdien.

Yes! It's time to show up

En nu? Levi is nu 12. Hij straalt. Hij is blij. Hij heeft altijd ideëen en de creativiteit stroomt. Geen last van beperkingen van die linker-hersenhelft. Hij geniet gewoon lekker,
Hij zit nu een paar maanden op de superleuke middelbare school en daar gebeurt weer precies hetzelfde: hij is het zonnetje. Hij heeft zoveel plezier. Ze doen zoveel leuke dingen en hij geniet voluit.

En ik?
Ik voelde voor de zomer: ‘tijd voor actie, Eef’.
Tijd om eens even diep te duiken in wat er nu precies van nature uit mij stroomt.
Tijd voor zangles, want die stem van mij wil ik wel eens beter leren kennen.
Tijd om naar de essentie te gaan. Om te brengen wat ik mag brengen.
En tijd to show up. Voluit.
Not to prove, but to improve.
Ik weet het wel hoor; we zoeken niet naar perfect, we zoeken naar echt. Ik kan het in al mijn vezels voelen. Ik mag iets te brengen. Iets unieks. Iets nieuws. Daar ben ik voor gekomen.

Nieuw is spannend, maar nieuw is ook waardevol.
En misschien juist in deze tijd ook erg nodig.
Daarom: het zal met vallen en opstaan gaan, maar mijn remmen gaan los! Yes!
It’s time to show up.

To say ‘Yes!’:
Yes! to life.
Yes! to improve.


PS.
Ik zeg ook voluit ‘yes!’ tegen de verbinding. Tegen de connectie.
Tegen open zijn. Tegen delen. Niet vanuit mijn ego, maar vanuit mijn hart.
Vanuit een diepe plek van binnen.
Vanuit mijn binnenste laag.
Vanuit mijn pure zelf. Zonder masker.
Vanuit die plek wil ik zo graag delen.
Daarom ga ik dat ook doen.

Write your awesome label here.
Gemaakt met