Mental Fitness voor bezielde ondernemers 

Mama, help! Dit past echt niet bij mij

Mama, help!

Het is in mijn geheugen gegrift.

Ik zie het zo voor me:
Zijn ogen die mij smekend aankeken.
Er waren geen woorden voor nodig: zijn blik, zijn lichaamshouding, zijn hele wezen vertelden mij alles.
En mijn hart huilde.
Ineens zag ik het.
Ineens zag ik hem.
Ineens zag ik hem écht.

Het was alsof ik een bril afzette.

Die bril kende ik maar al te goed:

‘Dit is hoe het hoort’.
‘Als je zo oud bent, moet je dit kunnen’.
‘Als je dit niet kunt, dan is er iets mis met je’.
‘Het hoort zo te gaan in het leven en als het anders gaat, dan moeten we je fixen’.
‘O jee, het gaat anders. Dit is niet goed. Dit moeten we oplossen’.
‘Je moet je wel gedragen zoals het hoort’.
‘Wat zullen anderen er anders van zeggen?’.
‘Komt het anders wel goed in je leven?’

Die stemmen die ons in het gebaande pad willen houden.
Maar is dat het pad dat echt bij jou past?
Waar jouw goud stroomt? Is dit echt jouw plek?
Of doe je dit omdat anderen het verwachten? Of op zijn minst: dat je denkt dat anderen dat verwachten?

Het gaat zo geleidelijk als we niet naar onze intuïtie luisteren

Het gaat vaak zo geleidelijk.
Een beetje zus. Een beetje zo.
Een beetje aanpassen. 

En voordat je het weet doe je iets waar het niet stroomt.
Waar je een knoop van in je maag krijgt.
Waar je stress voelt.
Waar je ziek van wordt.
Die intuïtie vertelt je alles. Het laat je voelen aan de hand van je emoties wat wel bij je past en wat niet.

Als kind voelde je die emoties zo puur en oprecht.

In het ziekenhuis op onderzoek

Het was in het ziekenhuis. Je was vier jaar. We gingen samen naar een logopedisch onderzoek, want je praatte nog steeds niet goed en het leek ook alsof je dingen niet echt onthield.
We begonnen te zien dat het bij jou wel echt anders was dan bij je broers.
Op school zagen ze het ook. Ze waren super gek op je, en je genoot van de andere kinderen en de juf, maar de werkjes?
De kringpraatjes?
De opdrachten?
Het ging aan je voorbij.

Misschien was het je gehoor?
Misschien kon je het niet goed horen.
Buisjes! Dát zou de oplossing kunnen zijn.

Daarna het logopedisch onderzoek. De logopediste was heel lief en geduldig, maar onverbiddelijk. De test is de test en jou helpen zou de resultaten beïnvloeden dus dat ging niet gebeuren. Ik mocht in een hoekje zitten en meekijken.
Achteraf bleek dat een geweldig cadeau te zijn.


'Het was óf ik naar mijn essentie
óf jij van je essentie af.'

Jij, mijn spiegel

Want wat jij mij in die 45 minuten hebt laten zien, heeft mijn leven veranderd.

Ze deed leuke spelletjes met je, maar jij moest echt zelf de opdrachten uitvoeren.
Opdrachten die je helemaal niet kón uitvoeren. Die helemaal niet bij jou pasten.
Maar ja, dit was de test. Dit moesten we nu eenmaal even doorstaan.

De patronen die we allemaal aan de dag leggen, vergrootte jij voor me uit:

1. Je keek of je met jouw charme haar de opdracht kon laten doen. Maar helaas. Dat deed ze echt niet.

2. Je keek uit het raam alsof je wilde dat je buiten was. Overal beter dan nu hier zijn.

3. Dan je clownsgedrag maar uit de kast halen. Afleiden. Om de tuin leiden. Grapjes uithalen en mensen aan het lachten maken. Dan zou deze ervaring wel weg gaan.

4. Dwarsliggen. Je armen over elkaar. Een duidelijk ‘nee’. Dat was de volgende fase.

5. Die fase ging daarna over in diepe boosheid. Liggend op de vloer: nee, nee, nee! Ik wil dit niet. Dit is echt mijn grens.

6. En tenslotte een diep, diep verdriet. De wanhoop in je ogen: ‘mama, huis toe?’.

‘Ja kind, we gaan naar huis toe. Het is genoeg geweest. Je hebt het heel goed gedaan.’
Ik dacht erbij: ‘dank je wel voor wat je me hebt laten zien.’

In de auto heb ik gehuild, terwijl jij naar me keek.
Zo vol onschuld en liefde. Alsof je alweer vergeten was, wat er was gebeurd.

Ik zag ineens wat ikzelf in de vier jaar ervoor gedaan had om je maar te laten praten.
Zeg maar dit. Zeg maar dat. Toe dan. Gisteren kon je het ook.
Zit je me nu voor de gek te houden?
Ik voelde de bal van schaamte groter worden in mijn maag.
Ach, lieverd, wat heb ik gedaan?
En ik wist het niet. Ik wist niet beter.
Nu weet ik het wel. Nu ga ik andere keuzes maken.
Want jij bent dit niet. Jij kunt dit niet. Dit past gewoon niet bij jou.

Op dat moment besloot ik: ik laat je nooit meer iets doen wat niet bij jou past. Wat je zo pusht. Wat je zo wanhopig maakt. Het klopt gewoon niet.

Vanaf nu kijk ik niet meer naar wat jij niet kan. Maar naar wat jou uniek maakt. Naar jouw unieke talent om voluit vanuit je hart te leven en verbindingen aan te gaan. Om voluit je zelf te zijn en er geen ingewikkelde verhalen omheen te maken. Om je gewoon zo heerlijk veilig met jezelf te voelen. Om in het moment te zijn.
Ik kijk naar jouw goud.
Naar wat gewoon uit jou stroomt.

'Ik mag mijn ruis loslaten
om jou zo ge-ruis-loos mogelijk te laten zijn'.

De start van een transformatieproces

Daar startte een compleet transformatieproces in mijzelf. Want om jou de ruimte te geven om jezelf te zijn, mocht ik ook mezelf de ruimte gaan geven. De ruimte om alle verwachtingen los te laten. Om los te laten hoe het hoort. Hoe het moet. Hoe het huis eruit moet zien. Hoe we met elkaar om moeten gaan.

Al die beperkende verhalen.
Die zo duidelijk allereerst jou beperkten, maar mij ook.
Uit het raam ermee.

Die patronen die jij mij liet zien, herkende ik eigenlijk ook maar al te goed in mijzelf.
Vermijden, afleiden, me zo onzeker voelen dat ik niet weet waar ik het moet zoeken. Daardoor veel te veel naar buiten kijken en naar wat anderen wel niet vinden, denken, zeggen. Oh, daar ben ik ook zo goed in geworden. Invoelen in wat anderen zouden kunnen denken of voelen en daarop aanpassen. Zodanig aanpassen op de kleur van een ander dat mijn eigen kleur gewoon leek te verdwijnen.

We blokkeren zelf onze flow

Hoe vaak doen we dit in ons leven ook niet?

Dat we iets doen, omdat we denken dat het zo hoort? Omdat het moet? Omdat er geen andere mogelijkheden zijn? Of beter gezegd: omdat wij dénken dat er geen andere mogelijkheden zijn?
We zetten onszelf vast in dingen die niet echt bij ons passen. We verkleuren met de omgeving. Want het is belangrijker wat anderen vinden, dan wat onze eigen intuïtie zegt?
We vertellen onszelf zoveel verhalen:
Wat echt bij ons past en moeiteloos uit ons stroomt, dat kan toch geen waarde hebben?
Dat is te gemakkelijk!

We zijn geprogrammeerd om te denken dat alles wat waarde heeft, moeite moet kosten.
We hebben een denkwereld gecreëerd waarin dat de waarheid lijkt. We moeten veel moeite voor dingen doen. Er veel voor opofferen. Het moet veel energie kosten. Pas dan is het het waard.
En daarmee blokkeren we zelf onze natuurlijke flow.

Onze emoties vertellen het ons wel. Ons lijf vertelt het ons wel wanneer dingen niet kloppen. Wanneer je dingen doet die niet bij je passen.

Het was de bron van wijsheid in Levi’s lichaam en het waren zijn emoties die mij vertelden dat het niet klopte. Dit was niet wie hij werkelijk was. Hij was niet de test.
Hoe goedbedoeld ook. Hij is niet bedoeld om in het systeem dat wij bedacht hebben voor hem te passen.
Hij is bedoeld om zijn eigen leven te leiden. Vrij. Ongedwongen.
Vol van alle mogelijkheden die het leven geeft.

Wat als het licht, makkelijk en moeiteloos mag zijn?

Want wat als het nu eens precies zó bedoeld is?

Dat het vrij is? Vrij van alle ‘het zou toch zo moeten’s’ of van alle ‘dit kan toch niet zo’s’?
Maar dat het juist licht, eenvoudig, gemakkelijk mag gaan?
Wanneer je dicht bij jezelf blijft en doet wat er van nature uit jou stroomt, dan gaan dingen vanzelf.
Kijk naar de natuur. Daar ontvouwen de dingen zich vanzelf. Dingen komen, dingen gaan. Nieuw leven ontstaat. In een natuurlijke cyclus en ieder organisme is op de juiste plaats. Doet waar het voor gemaakt is. Stilte. Vrede. Eenheid. Dat vind je daar.
Waarom zien wij onszelf zo vaak apart van die natuur?
We zijn er onderdeel van. Zouden wij dan ook niet zo bedoeld zijn?

Door teveel in ons hoofd te zitten, houden we zelf onze stroom, de flow, tegen.

Door te gaan naar die plek, van stilte, van verbondenheid, van een diep vertrouwen, komen we op de plek waar de kracht van de natuur ons kan gaan dragen.

De sweet-spot

Dat is waar die kracht van de natuur, die vele malen groter is dan we ook maar met ons hoofd kunnen bedenken, jou kan gaan dragen.
Dat is de sweet-spot van het leven.
Dat is écht leven.
Die plek is er altijd.
Hem weten te vinden, is misschien de kunst.
Het vraagt de stemmetjes van je mind leren herkennen en onderscheiden van de stem van je ziel.
Jouw ziel nodigt je uit om voluit jezelf te zijn in dit leven.

Je bent het zo waard

En dat is het zo waard.
Jij bent het zo waard.
Er is er maar één van jou. Zo uniek. Zo prachtig en met een leven zo waard om voluit geleefd te worden.

Net zoals hij het zo waard is.

Gemaakt met